vrijdag 31 januari 2020
myrna -7-
[boodschap 26 nov. 1987]
My daughter...
I value you chosing Me
but not only in words
I want you to join My Heart to your soft heart
so that our hearts will be united
and thus you will save
many suffering souls
-
do not hate anyone
otherwise your heart will be so blinded
that it will not realize My Love
Love everyone
just as you have loved Me
especially those who hate
and spread rumors about you
it is through thém
that you will earn your glory
go about your life as a wife, mother, sister
let neither difficulties nor sufferings burden you
but I want you to defeat it
and I am with you
otherwise you shall lose My heart
go and preach to the whole world
and tell them without fear that
they have to work for unity
it is not so much the fruits of the hands
that are considered shameful in man
but those of his heart
My peace in your heart
shall be a blessing to you
and to those
who have partaken
along with you
~bron~
My daughter...
I value you chosing Me
but not only in words
I want you to join My Heart to your soft heart
so that our hearts will be united
and thus you will save
many suffering souls
-
do not hate anyone
otherwise your heart will be so blinded
that it will not realize My Love
Love everyone
just as you have loved Me
especially those who hate
and spread rumors about you
it is through thém
that you will earn your glory
go about your life as a wife, mother, sister
let neither difficulties nor sufferings burden you
but I want you to defeat it
and I am with you
otherwise you shall lose My heart
go and preach to the whole world
and tell them without fear that
they have to work for unity
it is not so much the fruits of the hands
that are considered shameful in man
but those of his heart
My peace in your heart
shall be a blessing to you
and to those
who have partaken
along with you
~bron~
myrna -6-
do not fear, My daughter...
in you I shall educate My generation
pray, pray, and pray again !
and if you pray, say:
"Our Father
through the wounds
of Your beloved Son
of Your beloved Son
deliver us"
~bron~
myrna -5-
[boodschap 26 nov. 1985]
My daughter...
do you wish to be crucified or glorified?
- glorified
Christ smiles, and says :
do you prefer to be glorified by the creation or the creator?
- by the creator
Christ :
this is realized through crucifixion
because the more you look at the creation
the farther you get from the creator's love
My daughter...
I want you to pray fervently
and despise yourself
for he who despises himself, gains
strength and dignity from God
for your love's sake...
I want you
to carry and endure
your cross for My sake
with obedience
love and patience
and await My arrival
he who shares me and My pain
I will share with him My glory
there is no salvation for the soul
do not be afraid, My daughter...
I shall give you from My wounds
enough to repay the debts of the sinners
because this is the fountain
from which every soul shall quench its thirst
if My absence endures
and the light is concealed from you
do not be afraid, because this is My glorification
go to the earth
in which corruption has prevailed
and be in God's peace
myrna -4-
it would be discovered later...
that the prayer Christ taught her
can be found in a little book called
'The Imitation of Christ'
[i.e. in the Second Book, Chapter 58]
that the prayer Christ taught her
can be found in a little book called
'The Imitation of Christ'
[i.e. in the Second Book, Chapter 58]
myrna -3-
[1e boodschap van Christus]
My daughter...
I am the beginning and the end
I am truth, freedom and peace
My peace I give you
-
your peace shall not depend on what people say
- be it good or bad - and think little of yourself
he who does not seek people's approval
and does not fear their disapproval
enjoys true peace
and this is achieved
through Me
live your life
contented and independent
-
the pains...
you have incurred for Me
shall not break you
rather, rejoice !
I am capable of rewarding you
your hardships will not be prolonged
and your pains will not last
-
pray with adoration
because eternal life is worth
these sufferings
pray for God's will
to be done in you
and say:
beloved Jesus...
grant that I rest in You above all things
above all creatures, above all Your angels
above all praise, above all rejoicing and exultation
above all glory and honour, above all heavenly hosts
for You alone are the most high
You alone are the almighty
and good above all things
and good above all things
may You come to me
and relieve me
and release me from my chains
and relieve me
and release me from my chains
and grant me freedom
because without You
my joy is not complete
my joy is not complete
without You
my table is empty
my table is empty
then I shall come
and say: here I come
because you have called Me
~bron~
myrna -2-
[4e verschijning OLV]
learn this prayer
engrave it in your minds
and repeat it always :
God saves me
Jesus enlightens me
the Holy Spirit is my life
I am not afraid
~bron~
sales (9)
Franciscus van Sales en Jeanne de Chantal...
ontmoeten elkaar voor het eerst op 5 maart 1604, bij de vastenpreken in de Heilige Kapel te Dijon. Jeanne de Chantal is tot haar grote verdriet weduwe geworden. Vanaf hun eerste ontmoeting ontstaat een geestelijke vriendschap die levenslang zal duren en die tot op heden een grote invloed heeft op allen die leven in hun geest.
Als Franciscus van Sales Dijon weer verlaat op 26 april 1604, schrijft hij Jeanne de Chantal bij de eerste tussenstop een klein briefje met de woorden: "God heeft mij aan jou gegeven, ik ben er met het uur zekerder van."
Nadat hun geestelijke vriendschap is gegroeid...
besluiten Franciscus en Jeanne de Chantal om samen de Visitatie te stichten.
Het woord ‘visitatie’ herinnert aan de ontmoeting van Elisabeth en Maria...
uit het Evangelie volgens Lucas [1, 39-56].
~bron~
ontmoeten elkaar voor het eerst op 5 maart 1604, bij de vastenpreken in de Heilige Kapel te Dijon. Jeanne de Chantal is tot haar grote verdriet weduwe geworden. Vanaf hun eerste ontmoeting ontstaat een geestelijke vriendschap die levenslang zal duren en die tot op heden een grote invloed heeft op allen die leven in hun geest.
Als Franciscus van Sales Dijon weer verlaat op 26 april 1604, schrijft hij Jeanne de Chantal bij de eerste tussenstop een klein briefje met de woorden: "God heeft mij aan jou gegeven, ik ben er met het uur zekerder van."
Nadat hun geestelijke vriendschap is gegroeid...
besluiten Franciscus en Jeanne de Chantal om samen de Visitatie te stichten.
Het woord ‘visitatie’ herinnert aan de ontmoeting van Elisabeth en Maria...
uit het Evangelie volgens Lucas [1, 39-56].
~bron~
sales (8)
men beseft het zelden nog...
hoezeer op een plek dezélfde
oude - mariale - geest
blijft hangen...
hoezeer op een plek dezélfde
oude - mariale - geest
blijft hangen...
de geest van de Visitandinnen in Tilburg
van de Minderbroeders in Antwerpen
van de Sedes Sapientia in Leuven
straks
met Maria Lichtmis
weer gevierd...
sales (7)
De vrouwelijke kloosterorde van Maria Visitatie...
is in 1610 in het Franse Annecy gesticht door Franciscus van Sales en Jeanne de Chantal.
De leden van de orde werden visitandinnen genoemd. De zusters werden vanwege de Kulturkampf in 1876 uit Duitsland verbannen, en zij vestigden zich daarom in 1885 in Tilburg aan de Nieuwendijk, nu Bisschop Zwijsenstraat 7.
Dit pand werd ter beschikking gesteld door de dochter van de laatste bewoner, wollenstoffen-fabrikant Hendrik Mathijsen. Zijn fabriek stond aan de overzijde van de straat. Deze Dorothea Mathijsen vertrok in 1882 naar Voorst, en keerde in 1885 met de zusters terug in het ouderlijk huis.
De visitandinnen werden ook ‘slotzusters’ genoemd, omdat hun contact met de buitenwereld tot een minimum werd beperkt. De kapel naast het klooster, een ontwerp van Cees van Hoof in neogotische stijl, werd in 1895 in gebruik genomen. Dit was aan het einde van de twintigste eeuw een populaire trouwlocatie, waar meer dan vierduizend huwelijken werden gesloten.
De visitandinnen verlieten hun enige klooster in Nederland in 1986.
Daarna werden de graven van de zusters die zich in de achterliggende tuin bevonden geruimd, en overgebracht naar begraafplaats Binnenstad. Deze tuin, het klooster, en de kapel werden later onderdeel van het Kunstcluster. In 2007 publiceerde Theo Schouw hierover het boek 'Van slotklooster tot kunstkluster: Een Tilburgse geschiedenis 1885-2007'.
De bakstenen kapel heeft een rechthoekige plattegrond, onder een zadeldak, gedekt met leien. Het schip is vier traveeën lang. Het koor is iets smaller, en hoger, en driezijdig gesloten. De deur heeft een spitsboogvormig bovenlicht, gevuld met glas-in-lood.
Het interieur is in de oorspronkelijke toestand bewaard gebleven. Het neogotische altaar en de glas-in-lood ramen zijn nog aanwezig. De oude kloostertuin, het middelpunt van het complex, is tegen-woordig openbaar toegankelijk, en hier worden regelmatig culturele activiteiten georganiseerd.
~wikipedia~
is in 1610 in het Franse Annecy gesticht door Franciscus van Sales en Jeanne de Chantal.
De leden van de orde werden visitandinnen genoemd. De zusters werden vanwege de Kulturkampf in 1876 uit Duitsland verbannen, en zij vestigden zich daarom in 1885 in Tilburg aan de Nieuwendijk, nu Bisschop Zwijsenstraat 7.
Dit pand werd ter beschikking gesteld door de dochter van de laatste bewoner, wollenstoffen-fabrikant Hendrik Mathijsen. Zijn fabriek stond aan de overzijde van de straat. Deze Dorothea Mathijsen vertrok in 1882 naar Voorst, en keerde in 1885 met de zusters terug in het ouderlijk huis.
De visitandinnen werden ook ‘slotzusters’ genoemd, omdat hun contact met de buitenwereld tot een minimum werd beperkt. De kapel naast het klooster, een ontwerp van Cees van Hoof in neogotische stijl, werd in 1895 in gebruik genomen. Dit was aan het einde van de twintigste eeuw een populaire trouwlocatie, waar meer dan vierduizend huwelijken werden gesloten.
De visitandinnen verlieten hun enige klooster in Nederland in 1986.
Daarna werden de graven van de zusters die zich in de achterliggende tuin bevonden geruimd, en overgebracht naar begraafplaats Binnenstad. Deze tuin, het klooster, en de kapel werden later onderdeel van het Kunstcluster. In 2007 publiceerde Theo Schouw hierover het boek 'Van slotklooster tot kunstkluster: Een Tilburgse geschiedenis 1885-2007'.
De bakstenen kapel heeft een rechthoekige plattegrond, onder een zadeldak, gedekt met leien. Het schip is vier traveeën lang. Het koor is iets smaller, en hoger, en driezijdig gesloten. De deur heeft een spitsboogvormig bovenlicht, gevuld met glas-in-lood.
~wikipedia~
sales (6)
kleindochter van de heilige Jeanne de Chantal :
Marie de Rabutin-Chantal, markiezin de Sévigné !
"Mme de Sévigné stamde uit een oude Bourgondische familie.
Nadat haar man in een duel om een minnares om het leven was gekomen, wijdde ze zich volledig aan haar twee kinderen. Toen haar dochter in 1669 huwde met de graaf van Grignan, en twee jaar later naar de Provence verhuisde, ontstond tussen Marie de Sévigné en haar dochter een van de origineelste briefwisselingen uit de Franse literaire geschiedenis.
De brieven van Mme de Sévigné, merendeels dus gericht aan haar dochter, getuigen niet alleen van een levendige schrijftrant, maar bovenal van haar 'kunst van vertellen'. Veel van wat ze vertelt, heeft ze niet zelf meegemaakt: ze schept een eigen visie van de wereld, vooral bedoeld om de leegte te vullen van de afwezigheid van haar dochter.
Haar taal getuigt van gevoelens die hun diepgang vinden in wat Proust later 'intermittences du coeur' zou noemen: het beurtelings wegblijven en weer terugkeren van hartstocht, op het ritme van afscheid en weerzien.
De briefwisseling van Mme de Sévigné is bij uitstek representatief voor het classicisme en wordt van grote waarde geacht, niet alleen omwille van haar persoonlijke (soms mondaine) kijk op historisch getinte anekdoten, maar vooral om de literaire en psychologische context waarin deze anekdoten zijn geplaatst."
~wikipedia~
Marie de Rabutin-Chantal, markiezin de Sévigné !
"Mme de Sévigné stamde uit een oude Bourgondische familie.
Nadat haar man in een duel om een minnares om het leven was gekomen, wijdde ze zich volledig aan haar twee kinderen. Toen haar dochter in 1669 huwde met de graaf van Grignan, en twee jaar later naar de Provence verhuisde, ontstond tussen Marie de Sévigné en haar dochter een van de origineelste briefwisselingen uit de Franse literaire geschiedenis.
De brieven van Mme de Sévigné, merendeels dus gericht aan haar dochter, getuigen niet alleen van een levendige schrijftrant, maar bovenal van haar 'kunst van vertellen'. Veel van wat ze vertelt, heeft ze niet zelf meegemaakt: ze schept een eigen visie van de wereld, vooral bedoeld om de leegte te vullen van de afwezigheid van haar dochter.
Haar taal getuigt van gevoelens die hun diepgang vinden in wat Proust later 'intermittences du coeur' zou noemen: het beurtelings wegblijven en weer terugkeren van hartstocht, op het ritme van afscheid en weerzien.
De briefwisseling van Mme de Sévigné is bij uitstek representatief voor het classicisme en wordt van grote waarde geacht, niet alleen omwille van haar persoonlijke (soms mondaine) kijk op historisch getinte anekdoten, maar vooral om de literaire en psychologische context waarin deze anekdoten zijn geplaatst."
~wikipedia~
sales (3)
zo vaak kom je ze
- bij kloostervorming -
'in duo' tegen...
Franciscus en Clara van Assisi...
Jan v/h Kruis en Teresa van Avila...
Basilius de Grote en Gregorius van Nazianze...
John Henry Newman en Ambrose St. John...
en ook hier Franciscus van Sales en
Jeanne-Françoise Frémyot, baronne de Chantal
- bij kloostervorming -
'in duo' tegen...
Franciscus en Clara van Assisi...
Jan v/h Kruis en Teresa van Avila...
Basilius de Grote en Gregorius van Nazianze...
John Henry Newman en Ambrose St. John...
en ook hier Franciscus van Sales en
Jeanne-Françoise Frémyot, baronne de Chantal
sales (1)
voor we verdergaan met Myrna...
even stilstaan bij François de Sales
inspirator van Giovanni 'don' Bosco [1815-1888]
zelf stichter van de orde van de Sales-ianen
wiens naamdag we vandaag vieren
in het Missaal uit 1961
waaruit ik dagelijks lees, staat
(met zachte pen) geschreven:
"Uit een adellijk geslacht in Savoye geboren, doctor in de beide rechten, werd Franciscus bisschop van Genève. Schrijver van welgekende werken over de godsvrucht, bracht talrijke calvinisten weer tot het waar geloof terug door zijn spreekwoordelijke zachtmoedigheid. Geestelijke leidsman van de H. Jeanne de Chantal, stichter van de Orde der Visitatie. Stierf te Lyon in 1622. Door Pius XI aangesteld tot patroon van de schrijvers"...
even stilstaan bij François de Sales
inspirator van Giovanni 'don' Bosco [1815-1888]
zelf stichter van de orde van de Sales-ianen
wiens naamdag we vandaag vieren
in het Missaal uit 1961
waaruit ik dagelijks lees, staat
(met zachte pen) geschreven:
"Uit een adellijk geslacht in Savoye geboren, doctor in de beide rechten, werd Franciscus bisschop van Genève. Schrijver van welgekende werken over de godsvrucht, bracht talrijke calvinisten weer tot het waar geloof terug door zijn spreekwoordelijke zachtmoedigheid. Geestelijke leidsman van de H. Jeanne de Chantal, stichter van de Orde der Visitatie. Stierf te Lyon in 1622. Door Pius XI aangesteld tot patroon van de schrijvers"...
donderdag 30 januari 2020
dinsdag 28 januari 2020
efraïm -5
Ook na zijn dood te Edessa, in 373...
heeft hij grote invloed uitgeoefend door zijn bijbelcommentaren en liturgische gebeden.
Denken we slechts aan dat wonderbare gebed, “Heer en Meester van mijn Ieven”, met zijn vele buigingen, dat ons de gehele vastentijd zo intensief vergezelt.
~bron~
heeft hij grote invloed uitgeoefend door zijn bijbelcommentaren en liturgische gebeden.
Denken we slechts aan dat wonderbare gebed, “Heer en Meester van mijn Ieven”, met zijn vele buigingen, dat ons de gehele vastentijd zo intensief vergezelt.
Heer
en Meester van mijn leven
bewaar mij
voor een geest van luiheid
moedeloosheid, heerszucht
en ijdel gepraat
-grote buiging-
maar schenk mij, Uw dienaar,
een geest van ingetogenheid
nederigheid, geduld en liefde
-grote buiging-
ja, mijn Heer en mijn Schepper,
laat mij mijn eigen fouten zien
en niet mijn broeder veroordelen
want gezegend zijt Gij
in de eeuwen der eeuwen
amen
-grote buiging-
x
Heer,
reinig mij
van mijn zonden
-kleine buiging [10x]-
x
Heer
en Meester van mijn leven
bewaar mij
voor een geest van luiheid
moedeloosheid, heerszucht
en ijdel gepraat
-grote buiging-
maar schenk mij, Uw dienaar,
een geest van ingetogenheid
nederigheid, geduld en liefde
-grote buiging-
ja, mijn Heer en mijn Schepper,
laat mij mijn eigen fouten zien
en niet mijn broeder veroordelen
want gezegend zijt Gij
in de eeuwen der eeuwen
amen
-grote buiging-
~bron~
efraïm 4
Toen Nisibis in 363 door de Perzen was ingenomen...
werd Efraïm uitgenodigd naar de beroemde theologische school van Edessa [nu Şanlıurfa] te komen.
Ook daar zette hij zijn ascetische levenswijze voort...
en hij vestigde zich in een grot buiten de stad.
Hij gaf onderricht aan de studenten die bij hem kwamen...
en predikte voor het volk dat aangetrokken werd door zijn roep van heiligheid.
Toen hij ouder werd trok hij nog naar Egypte...
om de grote woestijnmonniken. te bezoeken.
Onderweg werd hij door de grote Basilios tot priester gewijd, maar hij heeft nooit de Heilige Liturgie durven vieren, omdat de verhevenheid van dit Mysterie hem zo duidelijk voor ogen stond.
~bron~
werd Efraïm uitgenodigd naar de beroemde theologische school van Edessa [nu Şanlıurfa] te komen.
Ook daar zette hij zijn ascetische levenswijze voort...
en hij vestigde zich in een grot buiten de stad.
Hij gaf onderricht aan de studenten die bij hem kwamen...
en predikte voor het volk dat aangetrokken werd door zijn roep van heiligheid.
Toen hij ouder werd trok hij nog naar Egypte...
om de grote woestijnmonniken. te bezoeken.
Onderweg werd hij door de grote Basilios tot priester gewijd, maar hij heeft nooit de Heilige Liturgie durven vieren, omdat de verhevenheid van dit Mysterie hem zo duidelijk voor ogen stond.
~bron~
efraïm -3
Hij was een groot dichter...
en schreef zijn preken in metrische vorm.
Ze werden min of meer zingend voorgedragen, en daardoor wist hij diepzinnige theologische beschouwingen en opwekkingen tot geestelijk leven aantrekkelijk te maken. Ook voor gewone mensen, die hem als een van de hunnen herkenden.
Zijn roem breidde zich uit over heel de christenheid.
Zijn geschriften werden alom vertaald en gebruikt.
~bron~
en schreef zijn preken in metrische vorm.
Ze werden min of meer zingend voorgedragen, en daardoor wist hij diepzinnige theologische beschouwingen en opwekkingen tot geestelijk leven aantrekkelijk te maken. Ook voor gewone mensen, die hem als een van de hunnen herkenden.
Zijn roem breidde zich uit over heel de christenheid.
Zijn geschriften werden alom vertaald en gebruikt.
~bron~
efraïm -2
Toen na enige tijd duidelijk werd...
dat inderdaad een grote groep wolven de streek onveilig maakte...
kwam hun onschuld aan het licht zodat ze vrijgelaten werden.
Het gedrag van Efraïm had echter de aandacht getrokken van de priester die belast was met de zorg voor de gevangenen, en deze sprak over hem met de bisschop Jakobos. Deze nam hem toen op in zijn seminarie. Daar bleken al spoedig zijn helder verstand en geestelijk inzicht, en nadat Efraïm diaken was gewijd, vergezelde hij zijn bisschop naar het concilie van Nicea [325AD].
:max_bytes(150000):strip_icc()/council-of-nicea-56a48fa23df78cf77282faa0.jpg)
Terug in Nisibis werd hem het predikambt toevertrouwd...
waarin hij zich op bijzondere wijze ontwikkelde.
~bron~
dat inderdaad een grote groep wolven de streek onveilig maakte...
kwam hun onschuld aan het licht zodat ze vrijgelaten werden.
Het gedrag van Efraïm had echter de aandacht getrokken van de priester die belast was met de zorg voor de gevangenen, en deze sprak over hem met de bisschop Jakobos. Deze nam hem toen op in zijn seminarie. Daar bleken al spoedig zijn helder verstand en geestelijk inzicht, en nadat Efraïm diaken was gewijd, vergezelde hij zijn bisschop naar het concilie van Nicea [325AD].
Terug in Nisibis werd hem het predikambt toevertrouwd...
waarin hij zich op bijzondere wijze ontwikkelde.
~bron~
efraïm -1
De heilige Efraïm de Syriër [306-373]...
werd in 306 geboren te Nisibis, nu Nusyabin in Zuidoost[Koerdisch]-Turkije.
Hij kwam uit een arm gezin‚ en moest in zijn jeugd al de kost verdienen als schaapherder.
Eens werd de kudde aangevallen door een overmacht van wolven, zodat ondanks het moedig gevecht van de herders, een aantal schapen gedood en opgevreten werden. In die streek was dat eigenlijk nog nooit voorgekomen, en daarom werden de herders niet geloofd.
Integendeel, ze werden ervan beschuldigd zelf de schapen geroofd te hebben, en ze werden veroordeeld tot gevangenisstraf. ln het begin was Efraïm, evenals de anderen, geheel en al opstandig over deze schreeuwende onrechtvaardigheid.
Maar in een droom kwam hem het inzicht...
dat hij toch in veel andere dingen schuldig stond tegenover God.
Daarna aanvaardde hij gelaten de straf.
~bron~
werd in 306 geboren te Nisibis, nu Nusyabin in Zuidoost[Koerdisch]-Turkije.
Hij kwam uit een arm gezin‚ en moest in zijn jeugd al de kost verdienen als schaapherder.
Eens werd de kudde aangevallen door een overmacht van wolven, zodat ondanks het moedig gevecht van de herders, een aantal schapen gedood en opgevreten werden. In die streek was dat eigenlijk nog nooit voorgekomen, en daarom werden de herders niet geloofd.
Integendeel, ze werden ervan beschuldigd zelf de schapen geroofd te hebben, en ze werden veroordeeld tot gevangenisstraf. ln het begin was Efraïm, evenals de anderen, geheel en al opstandig over deze schreeuwende onrechtvaardigheid.
Maar in een droom kwam hem het inzicht...
dat hij toch in veel andere dingen schuldig stond tegenover God.
Daarna aanvaardde hij gelaten de straf.
~bron~
maandag 27 januari 2020
kalk (6)
Plebaan Chris Bergs [inmiddels overleden]:
"Ik heb nog een wens, hoor! De grote boog voor de koepel, daar zitten ook nog prachtige schilderingen onder! Maar dat is nog even flink door sparen of een zeer gulle gever vinden!"
Moet lukken !
"Ik heb nog een wens, hoor! De grote boog voor de koepel, daar zitten ook nog prachtige schilderingen onder! Maar dat is nog even flink door sparen of een zeer gulle gever vinden!"
Tot wie nu het beste bidden...
om dit doel te bereiken ?
Volgens mij tot de heilige Elizabeth van Thüringen, die - ondanks de dubbele naamgeving in de kathedrale Laurentius- & Elizabethkerk - in Rotterdam nog steeds al te zeer in de schaduw blijft staan van de heilige martelaar Laurentius...
Adelijke princes van Hongarije, na de dood van haar man al jong ´non´ in de Derde Orde van Franciscus... Een beetje een ´Xenia´ uit de 13e eeuw... Clarisse...
Hoewel Laurentius van Rome natuurlijk jammerlijk verdreven werd, destijds in de 16e eeuw, uit zijn oorspronkelijke epicentrum aan het Grotekerkplein in de oude Maasstad, vlakbij de rivier, toen nog Merwe genoemd...
Mogen we ook niet vergeten...
Toén al een man die niet alleen, maar sámen met Maria Magdalena bescherming bood aan de inwoners van de handelsstad... waarin ook Erasmus geboren werd... vlakbij de Laurenskerk trouwens... of was dat toch in werkelijkheid in Gouda eerder... en nee, hij was geen heilige...
Tot alledrie dan maar?
Elizabeth, Laurentius en Maria Magdalena !
om dit doel te bereiken ?
Volgens mij tot de heilige Elizabeth van Thüringen, die - ondanks de dubbele naamgeving in de kathedrale Laurentius- & Elizabethkerk - in Rotterdam nog steeds al te zeer in de schaduw blijft staan van de heilige martelaar Laurentius...
Adelijke princes van Hongarije, na de dood van haar man al jong ´non´ in de Derde Orde van Franciscus... Een beetje een ´Xenia´ uit de 13e eeuw... Clarisse...
Hoewel Laurentius van Rome natuurlijk jammerlijk verdreven werd, destijds in de 16e eeuw, uit zijn oorspronkelijke epicentrum aan het Grotekerkplein in de oude Maasstad, vlakbij de rivier, toen nog Merwe genoemd...
Mogen we ook niet vergeten...
Toén al een man die niet alleen, maar sámen met Maria Magdalena bescherming bood aan de inwoners van de handelsstad... waarin ook Erasmus geboren werd... vlakbij de Laurenskerk trouwens... of was dat toch in werkelijkheid in Gouda eerder... en nee, hij was geen heilige...
Tot alledrie dan maar?
Elizabeth, Laurentius en Maria Magdalena !
Moet lukken !
~bron~
kalk (5)
Aanvankelijk heette de kerk Sint-Elisabethkerk...
en diende zij als parochiekerk.
In 1956 werd Rotterdam een bisdom. Als kathedraal werd toen de Sint-Ignatiuskerk aan de Westzeedijk gekozen, die werd hernoemd naar de patroonheilige van de stad Rotterdam, Laurentius. Ook de naam van de middeleeuwse Sint-Laurenskerk in Rotterdam verwijst naar deze heilige.
Die kerk is echter sinds 1572 protestants... In 1967 werd de Sint-Elisabethkerk de kathedraal van het Bisdom Rotterdam en kreeg zij de huidige naam. Ook werd het interieur van de kathedraal gemoderniseerd, waarbij sommige elementen met wit overgeschilderd werden.
Maar bij de restauratie in 2010-2011...
werd het interieur weer zoveel mogelijk teruggebracht naar hoe het voor 1960 was.
De restauratie van de kerk kostte zo'n 7 miljoen euro.
~bron~
kalk (4)
¨Een geestdriftige en diep-gelovige kunstenaar, Jan Dunselman !
Alle schilderingen in onze kathedraal zijn tussen 1910 en 1930 door de kunstenaar Jan Dunselman vervaardigd. Jan Dunselman werd in 1863 geboren en stierf in 1931. Het was voortdurend zijn bedoeling, zijn medegelovigen door middel van zijn kunst op te wekken tot authentieke devotie.
Hij was de eerste winnaar van de nog steeds bestaande staatsprijs de Prix de Rome. Van dat geld mocht hij in zijn jonge jaren in Italië en Spanje studeren. En in dat Italië groeide bij hem een kolossale bewondering voor de beroemde schilders Giotto en Fra Angelico.
Hij was ongeveer vijfendertig jaar, toen hij een gruwelijke hekel kreeg aan de mode die destijds veel katholieke kunstenaars in haar greep hield: het klakkeloos navolgen van de middeleeuwse gotische stijl, zowel in de architectuur als in de schilderkunst. Het ideaal van onze Jan werd: ´schilderen zoals Giotto het deed´! U hebt vast en zeker wel eens iets van Giotto [indirect] gezien.
Bijvoorbeeld in Assisi, heeft hij het hele leven van Franciscus als fresco’s op kerkwanden geschilderd. Hij was de allereerste schilder die zich losmaakte van de middeleeuwse mode: streng, strak en schematisch de bijbelse onderwerpen weergeven...
Welnu, net als Giotto na de middeleeuwen, zo ook veranderde Dunselman na de negentiende eeuw de stijl-van-schilderen.
Het werden bij hem als het ware toneeltaferelen, met diepte in de achtergrond, met aansprekende kleuren, met veel menselijke warmte in de levensechte figuren, als het ware momentopnamen van het werkelijke leven.
Jan Dunselman had het liefst óók fresco’s gemaakt, dus schilderingen op natte verse kalklagen op de muur. Maar hij vond dat veel te riskant, omdat alles dan metéén goed moet zijn en je eigenlijk niets meer kan veranderen.
Hij kwam toen op een lumineus idee. Hij ging gewoon in zijn eigen atelier de taferelen staan schilderen op een spiksplinternieuw materiaal: linoleum. Maar dan wel op de achterkant ervan. Daarna plakte hij de taferelen eenvoudig tegen de muren van onze kerk. En wonderlijk genoeg bereikte hij zo tóch het effect van fresco’s.
Onze schilder deed enorm zijn best alle details van kleding en alle attributen en gebruiksvoorwerpen te laten kloppen. In dát opzicht is hij wel eens vergeleken met Isings, de man van de bekende leerzame schoolplaten waarop ook álles klopte.
Dunselmans artistieke werk is bijzonder vakkundig als het om mensfiguren gaat. U moet er eens op letten hoe fenomenaal goed geschilderd zijn handen en zijn koppen zijn. Overigens zagen zijn buren en familieleden tot hun schrik wel eens zichzélf tussen het Jeruzalemse volk staan, schreeuwend naar Pilatus of wenend tussen de treurende vrouwen...
De schilder Jan Dunselman was in ons nieuwe kerkgebouw zeer onder de indruk van de magnifieke apsis, de halfronde muur achter de bisschopstroon. De opdracht luidde: beeld daar het Laatste Avondmaal uit.
Hij had daar natuurlijk een levendig tafereel kunnen schilderen. Denk bijv. aan de wijze waarop Leonardo da Vinci dat heeft gedaan. Maar nee, hij vond dat hij op een andere manier moest schilderen dan bij de veertien kruiswegstaties. Want deze plek deed hem denken aan de apsis van byzantijnse kerken. En daar ziet men vaak een mozaïekwand met zeer hiëratische figuren.
Dat is de reden waarom hij in onze kerk Christus en de apostelen monumentaal en statisch heeft neergezet, zeer sober van expressie en met een onrealistische gouden achtergrond, als op byzantijnse mozaïeken en iconen. Van een afstand gezien wekt dit Laatste Avondmaal nu enigszins de indruk een groot mozaïek te zijn.
-
Bij rondleidingen hoor ik soms de opmerking: ´Er staan maar élf apostelen afgebeeld!´...
Mijn steevaste antwoord was dan: ´Judas heeft het gezelschap zojuist verlaten´...
Maar protestantse deelnemers wezen mij erop, dat tijdens de broodbreking Judas nog aanwezig was...
De conclusie is duidelijk: de katholieke Dunselman heeft dat niet in de gaten gehad.
Hij heeft een fout gemaakt.
Het zij hem vergeven.¨
~bron~
Alle schilderingen in onze kathedraal zijn tussen 1910 en 1930 door de kunstenaar Jan Dunselman vervaardigd. Jan Dunselman werd in 1863 geboren en stierf in 1931. Het was voortdurend zijn bedoeling, zijn medegelovigen door middel van zijn kunst op te wekken tot authentieke devotie.
Hij was de eerste winnaar van de nog steeds bestaande staatsprijs de Prix de Rome. Van dat geld mocht hij in zijn jonge jaren in Italië en Spanje studeren. En in dat Italië groeide bij hem een kolossale bewondering voor de beroemde schilders Giotto en Fra Angelico.
Hij was ongeveer vijfendertig jaar, toen hij een gruwelijke hekel kreeg aan de mode die destijds veel katholieke kunstenaars in haar greep hield: het klakkeloos navolgen van de middeleeuwse gotische stijl, zowel in de architectuur als in de schilderkunst. Het ideaal van onze Jan werd: ´schilderen zoals Giotto het deed´! U hebt vast en zeker wel eens iets van Giotto [indirect] gezien.
Bijvoorbeeld in Assisi, heeft hij het hele leven van Franciscus als fresco’s op kerkwanden geschilderd. Hij was de allereerste schilder die zich losmaakte van de middeleeuwse mode: streng, strak en schematisch de bijbelse onderwerpen weergeven...
Welnu, net als Giotto na de middeleeuwen, zo ook veranderde Dunselman na de negentiende eeuw de stijl-van-schilderen.
Het werden bij hem als het ware toneeltaferelen, met diepte in de achtergrond, met aansprekende kleuren, met veel menselijke warmte in de levensechte figuren, als het ware momentopnamen van het werkelijke leven.
Jan Dunselman had het liefst óók fresco’s gemaakt, dus schilderingen op natte verse kalklagen op de muur. Maar hij vond dat veel te riskant, omdat alles dan metéén goed moet zijn en je eigenlijk niets meer kan veranderen.
Hij kwam toen op een lumineus idee. Hij ging gewoon in zijn eigen atelier de taferelen staan schilderen op een spiksplinternieuw materiaal: linoleum. Maar dan wel op de achterkant ervan. Daarna plakte hij de taferelen eenvoudig tegen de muren van onze kerk. En wonderlijk genoeg bereikte hij zo tóch het effect van fresco’s.
Onze schilder deed enorm zijn best alle details van kleding en alle attributen en gebruiksvoorwerpen te laten kloppen. In dát opzicht is hij wel eens vergeleken met Isings, de man van de bekende leerzame schoolplaten waarop ook álles klopte.
Dunselmans artistieke werk is bijzonder vakkundig als het om mensfiguren gaat. U moet er eens op letten hoe fenomenaal goed geschilderd zijn handen en zijn koppen zijn. Overigens zagen zijn buren en familieleden tot hun schrik wel eens zichzélf tussen het Jeruzalemse volk staan, schreeuwend naar Pilatus of wenend tussen de treurende vrouwen...
De schilder Jan Dunselman was in ons nieuwe kerkgebouw zeer onder de indruk van de magnifieke apsis, de halfronde muur achter de bisschopstroon. De opdracht luidde: beeld daar het Laatste Avondmaal uit.
Hij had daar natuurlijk een levendig tafereel kunnen schilderen. Denk bijv. aan de wijze waarop Leonardo da Vinci dat heeft gedaan. Maar nee, hij vond dat hij op een andere manier moest schilderen dan bij de veertien kruiswegstaties. Want deze plek deed hem denken aan de apsis van byzantijnse kerken. En daar ziet men vaak een mozaïekwand met zeer hiëratische figuren.
Dat is de reden waarom hij in onze kerk Christus en de apostelen monumentaal en statisch heeft neergezet, zeer sober van expressie en met een onrealistische gouden achtergrond, als op byzantijnse mozaïeken en iconen. Van een afstand gezien wekt dit Laatste Avondmaal nu enigszins de indruk een groot mozaïek te zijn.
-
Bij rondleidingen hoor ik soms de opmerking: ´Er staan maar élf apostelen afgebeeld!´...
Mijn steevaste antwoord was dan: ´Judas heeft het gezelschap zojuist verlaten´...
Maar protestantse deelnemers wezen mij erop, dat tijdens de broodbreking Judas nog aanwezig was...
De conclusie is duidelijk: de katholieke Dunselman heeft dat niet in de gaten gehad.
Hij heeft een fout gemaakt.
Het zij hem vergeven.¨
~bron~
kalk (3)
¨Daar zitten dus ook een Surinaamse vriend bij, en een man uit Kaapverdië, en een joodse, een Noord-Ierse... dus we hebben gezorgd dat er meer diversiteit kwam in mensen, waardoor de diversiteit die ook in de kerk zit meer het idee heeft dat ze ook echt betrokken worden bij de liturgische uitmonstering van de schildering¨...
licht Jojanneke Post haar restauratie toe.
Is dat artistiek de juiste keuze ?
Spiritueel de juiste boodschap ?
zondag 26 januari 2020
xenia x
When you started painting saints, did temptations arise? Or did it all go smoothly and blessedly?
The first icon I painted was the ´Flogging of St. George´. The work group was then painting two iconostases for a Belo-Russian church, and one altar was dedicated to St. George... Then, I painted the Trinity for the iconostasis in Diveyevo...
In general, there were mostly temptations connected with icon painting. I don’t recall any miracles, but temptations... over the top! Especially when you paint an image to go behind the holy table, a cross, or an iconostasis.
I painted my first icon for the altar in the early 2000s for the church of St. Sergius of Radonezh in Sertolov, Vsevolozhskovo region of Leningrad province. I had just barely started my work, when I managed to crack my rib. I didn’t think to take painkillers, and the doctors didn’t mention it.
The icon board was huge and heavy, and I had to lift it, turn it, take it from the easel, carry it to the table, and then return it again to the easel. Batiushka wanted this icon painted as soon as possible, and didn’t consider that I needed sick leave at least for a time after the fracture.
Due to constant physical pain, I was constantly in a deadened state, and maybe that is why the icon turned out good and prayerful. Everyone said that...
The first two icons for my first iconostasis were very hard to do.
Something was always happening, and then it got a little easier, although it never went smoothly.
One of these icons later streamed myrrh...
An icon depicts the higher world. We sometimes forget that Christ’s love is behind this phrase. We depict a world of complete, harmonious Love, which cannot be sad, sorrowful, or gloomy - all of that is human.
Orthodoxy is the joy of communion with God.
That is why we glorify God...
for He brought us the good tidings of Love.
This is reflected in icons.
~bron~
In general, there were mostly temptations connected with icon painting. I don’t recall any miracles, but temptations... over the top! Especially when you paint an image to go behind the holy table, a cross, or an iconostasis.
I painted my first icon for the altar in the early 2000s for the church of St. Sergius of Radonezh in Sertolov, Vsevolozhskovo region of Leningrad province. I had just barely started my work, when I managed to crack my rib. I didn’t think to take painkillers, and the doctors didn’t mention it.
The icon board was huge and heavy, and I had to lift it, turn it, take it from the easel, carry it to the table, and then return it again to the easel. Batiushka wanted this icon painted as soon as possible, and didn’t consider that I needed sick leave at least for a time after the fracture.
Due to constant physical pain, I was constantly in a deadened state, and maybe that is why the icon turned out good and prayerful. Everyone said that...
Something was always happening, and then it got a little easier, although it never went smoothly.
One of these icons later streamed myrrh...
An icon depicts the higher world. We sometimes forget that Christ’s love is behind this phrase. We depict a world of complete, harmonious Love, which cannot be sad, sorrowful, or gloomy - all of that is human.
Orthodoxy is the joy of communion with God.
That is why we glorify God...
for He brought us the good tidings of Love.
This is reflected in icons.
~bron~
xenia ix
Did you ever think of yourself as an iconographer before this? As an artist you probably always admired the works of Theophan the Greek, or Andrei Rublev?
Before I was even baptized...
in probably 1991, I was at an exhibition from the Russian Museum: Kandinsky, Malevich, Goncharev, Chagall, Philonov… But these paintings were not what amazed me - although at the time, I also loved all of that - but rather the Russian icons from the collection of Nikodim Kondakov, a famous art historian.
This was a feast!
An untold feeling of paradise and wonder!
And I walked around for a long time as if dumbstruck!
I returned to this exhibition ten times just for these icons. Because Chagall, as it turns out, is not interesting even the third or fourth time around. I was astounded by the mastery with which these icons were painted! I saw paradise on them.
And this was a discovery for me, because during Soviet times it was customary to look at Russian icons condescendingly [minzaam]. Now Italian Renaissance, that’s something, but an icon! Of course it’s nice, but…
This admiration of icons lived in me all the years following.
And became something like a key...
that would one day open the door into the world of Orthodoxy.
This is what probably determined my present festive style.
~bron~
Before I was even baptized...
in probably 1991, I was at an exhibition from the Russian Museum: Kandinsky, Malevich, Goncharev, Chagall, Philonov… But these paintings were not what amazed me - although at the time, I also loved all of that - but rather the Russian icons from the collection of Nikodim Kondakov, a famous art historian.
This was a feast!
An untold feeling of paradise and wonder!
And I walked around for a long time as if dumbstruck!
I returned to this exhibition ten times just for these icons. Because Chagall, as it turns out, is not interesting even the third or fourth time around. I was astounded by the mastery with which these icons were painted! I saw paradise on them.
And this was a discovery for me, because during Soviet times it was customary to look at Russian icons condescendingly [minzaam]. Now Italian Renaissance, that’s something, but an icon! Of course it’s nice, but…
This admiration of icons lived in me all the years following.
And became something like a key...
that would one day open the door into the world of Orthodoxy.
This is what probably determined my present festive style.
~bron~
xenia viii
Did iconography come as one of the facets of your profession?
This was God’s will, and it has its prehistory.
In about 1994, a global crisis happened in my life, first of all a creative one: I couldn’t paint pictures; second, the object of my love left me, slamming the door loudly; third, I nearly stopped breathing from asthma. But mainly, I understood that this whole bouquet of misfortunes was the result of my former, stormy life.
But the Lord never abandons us. Seeing that I could not get through this without God’s church, on January 24th, the feast day of Blessed Xenia, I literally crawled to her chapel, stood through the services with great difficulty, and afterwards felt significantly better.
-
When finally I stopped feeling like a half-dead invalid, and began to breathe more or less normally, the question came: How should I live from now on? Should I change my profession at age twenty-nine?
But painting was not just a profession for me: for eleven years, I had worked like one obsessed sixteen hours a day, in order to become a painter. If I were to change professions, it would mean that all my labors and sacrifices were in vain, and my whole life up to that point was meaningless.
Once, I had heard about Diveyevo and St. Seraphim of Sarov, and I decided to go to him for the answer to my inner question, although I didn’t have any idea what a monastery was, or a pilgrimage.
I went with a friend.
We arrived at Nizhny Novgorod without complications, but then…
Instead of a pleasant three-hour ride in a comfortable bus, we stood thirteen hours in a gigantic traffic jam due to a fierce snowstorm. No sooner had this torture on the road ceased, than torture from snowdrifts began. For the first - and I hope last - time in my life, I tumbled into snow up to my neck.
I remember the first few days in the monastery like a nightmare.
It was very hard.
But it was there that I was born again.
The women we stayed with, and with whom we formed a friendship within the two weeks we were in Diveyevo asked me one day: ´Well, you are an artist. Perhaps you could paint me Blessed Xenia?´... This request turned out to be absolutely providential.
-
Fr. Vladimir Shishkin came to me personally in the church when he saw my confusion. I explained my situation, and he said that he did not bless me to paint an icon ´just like that´, that this is something that must be studied, and therefore he blessed me to go to the iconographic work group of Andrei Zaprudny in Tver.
He said it and then ran off on his business. I asked him as he ran away, ´Batiushka, what about my parents?! After all, they are Muslims, they won´t understand, and won´t let me go to a strange city´... He just waved his hand as he walked, and said: ´The Lord will take care of it!´
Fr. Vladimir turned out to be right: the Lord took care of it, so that my parents calmly accepted the news that I was going to study in Tver. True, I didn’t tell them exactly that this was a school of ecclesiastical arts.
Having stepped upon the path of Orthodoxy and a new profession...
I always felt God’s help and Providence for me.
~bron~
This was God’s will, and it has its prehistory.
In about 1994, a global crisis happened in my life, first of all a creative one: I couldn’t paint pictures; second, the object of my love left me, slamming the door loudly; third, I nearly stopped breathing from asthma. But mainly, I understood that this whole bouquet of misfortunes was the result of my former, stormy life.
But the Lord never abandons us. Seeing that I could not get through this without God’s church, on January 24th, the feast day of Blessed Xenia, I literally crawled to her chapel, stood through the services with great difficulty, and afterwards felt significantly better.
-
When finally I stopped feeling like a half-dead invalid, and began to breathe more or less normally, the question came: How should I live from now on? Should I change my profession at age twenty-nine?
But painting was not just a profession for me: for eleven years, I had worked like one obsessed sixteen hours a day, in order to become a painter. If I were to change professions, it would mean that all my labors and sacrifices were in vain, and my whole life up to that point was meaningless.
Once, I had heard about Diveyevo and St. Seraphim of Sarov, and I decided to go to him for the answer to my inner question, although I didn’t have any idea what a monastery was, or a pilgrimage.
I went with a friend.
We arrived at Nizhny Novgorod without complications, but then…
Instead of a pleasant three-hour ride in a comfortable bus, we stood thirteen hours in a gigantic traffic jam due to a fierce snowstorm. No sooner had this torture on the road ceased, than torture from snowdrifts began. For the first - and I hope last - time in my life, I tumbled into snow up to my neck.
I remember the first few days in the monastery like a nightmare.
It was very hard.
But it was there that I was born again.
The women we stayed with, and with whom we formed a friendship within the two weeks we were in Diveyevo asked me one day: ´Well, you are an artist. Perhaps you could paint me Blessed Xenia?´... This request turned out to be absolutely providential.
-
Fr. Vladimir Shishkin came to me personally in the church when he saw my confusion. I explained my situation, and he said that he did not bless me to paint an icon ´just like that´, that this is something that must be studied, and therefore he blessed me to go to the iconographic work group of Andrei Zaprudny in Tver.
He said it and then ran off on his business. I asked him as he ran away, ´Batiushka, what about my parents?! After all, they are Muslims, they won´t understand, and won´t let me go to a strange city´... He just waved his hand as he walked, and said: ´The Lord will take care of it!´
Fr. Vladimir turned out to be right: the Lord took care of it, so that my parents calmly accepted the news that I was going to study in Tver. True, I didn’t tell them exactly that this was a school of ecclesiastical arts.
Having stepped upon the path of Orthodoxy and a new profession...
I always felt God’s help and Providence for me.
~bron~
xenia vii
After this you came to Orthodoxy without any doubts?
It wasn’t all so simple...
By that time, I had read the Gospels and went to church regularly, but I did not have the resolve to be baptized. After all, it is a serious step to change your faith. I understood that this would be a blow to my parents, and I feared for their health. I only asked the Lord to give me a clear and comprehensible sign, so that I could understand whether it was His will that I be baptized.
And one day, I came to church on the Smolenka.
There were, two hours yet before the beginning of services, not many people present, and I stood in the side church, leaning on the column.
Suddenly, the space around me changed: everything disappeared. There was no floor, no ceiling, and nothing at all. However, it was not emptiness, but a thick dark blueness, almost blackness. It was the black that you see in the mandorla on the Novgorod icon ´Descent into Hades´.
For a long time, I could not understand why the space was dark.
And only a few years later, I read in the writings of Dionysios the Aeropagite that people see Divine uncreated light as darkness. Well, it was insanely beautiful... absolutely incomprehensible... and my feelings were like what a child must feel at his mother’s bosom: protection and love.
Then, out of the haze [nevel] enshrouding the entire area, a hand stretched toward me, holding a cross on a chain. I reached out with the palm of my hand, and when they placed that cross in it, I immediately returned to reality.
The next day, I went to be baptized without any doubts.
~bron~
It wasn’t all so simple...
By that time, I had read the Gospels and went to church regularly, but I did not have the resolve to be baptized. After all, it is a serious step to change your faith. I understood that this would be a blow to my parents, and I feared for their health. I only asked the Lord to give me a clear and comprehensible sign, so that I could understand whether it was His will that I be baptized.
And one day, I came to church on the Smolenka.
There were, two hours yet before the beginning of services, not many people present, and I stood in the side church, leaning on the column.
Suddenly, the space around me changed: everything disappeared. There was no floor, no ceiling, and nothing at all. However, it was not emptiness, but a thick dark blueness, almost blackness. It was the black that you see in the mandorla on the Novgorod icon ´Descent into Hades´.
And only a few years later, I read in the writings of Dionysios the Aeropagite that people see Divine uncreated light as darkness. Well, it was insanely beautiful... absolutely incomprehensible... and my feelings were like what a child must feel at his mother’s bosom: protection and love.
Then, out of the haze [nevel] enshrouding the entire area, a hand stretched toward me, holding a cross on a chain. I reached out with the palm of my hand, and when they placed that cross in it, I immediately returned to reality.
The next day, I went to be baptized without any doubts.
~bron~
Abonneren op:
Posts (Atom)