laura 4

"Tegenwoordig is het zeker... 

dat God dankzij haar wonderen heeft verricht... 

ten gunste van de inheemse bevolking... 

en daarom moest zij zelfs allianties sluiten met dieren.

Haar alliantie met God en met de dieren begon op de dag dat zij bad en dankzij een visioen begreep dat de natuur als een tweede heiligdom moest worden beschouwd.

Maar... hoe hou je van dieren die haar en haar missionarissen wilden opeten?

Toen vroeg Santa Laura God om verlichting, om zonder angst te reizen. Op dat moment kreeg ze een visioen. Een enorm aantal slangen verrezen als teken van vergoddelijking van de schepping. Daarom vertelde ze God, dat ze erg dankbaar was dat de schepping haar prees. 

En ze was in die geest met Hem, maar begreep dat bepaalde wilde beesten onoverkomelijke barrières waren voor evangelisatie. Waarom? Omdat mensen bang zijn en de jungle niet willen riskeren. Zo eenvoudig is het: mensen die bang waren voor slangen, gingen niet op zending om te evangeliseren. 

De slangen waren daar: in Frontino, in Nutibara, in Dabeiba, of in Murrí... Moeder Laura, destijds met tegenzin uit de kerkelijke hiërarchie, ging naar die gemeenschappen toen ze al in de veertig was, om over Jezus te praten. Ze reisde naar de maagdelijke plaatsen van de Antioquia-beschaving, in de eerste helft van de 20e eeuw. Op zoek naar inheemse mensen, die letterlijk zonder God of wet leefden.

Dit is wat ze voelde, toen God tot haar zei: kalmeer.

In een belofte die 110 jaar wordt gehouden, zolang ze geen slangen doodden, zouden ze geen kwaad doen. Zo werd het afgesproken en zo werd het bereikt. De lauritas hebben in de meest onherbergzame plaatsen van Chocó, Darien, Amazonas gewoond en hebben hen nooit iets aangedaan.

-

Dit verhaal lost slechts een van de vele complicaties op waar het gaat om het sturen van mensen naar inheemse missies. Ze maken onderdeel uit van nog veel meer acties in het leven van opoffering en toewijding van de non Laura Montoya, de eerste en enige heilige vrouw in Colombia.

Slechts drie jaar nadat zij midden in de jungle was, erkende de kerk de goedkeuring van de diocesane, dat wil zeggen dat ze haar werk en missie erkenden. Ook haar kloostergemeenschap kreeg toen steun.

Een belangrijke prestatie, als we er rekening mee houden dat vrouwen in die tijd in Medellín, Bogotá en Cali alleen goed waren voor het krijgen van kinderen en voor koken..."

[bron]