naar -13

"Voordat ik eindig... 

moet ik je een voorbeeld geven van hoe mooi het Boek des Levens is. 

Ik was erg hypocriet. Ik zou tegen iemand zeggen 'wat zie je er mooi uit in die jurk, het staat je geweldig!', maar bij mezelf zou ik denken 'wat een walgelijke outfit, en die vindt zichzelf de koningin!' In het Boek des Levens zou het precies verschijnen zoals ik erover had gedacht, hoewel mijn woorden er verschenen mét de binnenkant van mijn ziel. 

Al mijn leugens waren voor iedereen zichtbaar. 

Ik hing vaak aan mijn moeder, omdat ze me nergens heen wilde laten gaan. Ik zou tegen haar liegen, dat ik met een paar vrienden naar de bibliotheek zou gaan om aan een schoolproject te werken. En mijn moeder zou me geloven. 

Maar ik ging op pad om naar een ​​pornofilm te kijken, of naar een bar te gaan, om bier te drinken met mijn vrienden. Maar mijn moeder zág mijn leven, niets ontging haar... 

-

Het Boek van het Leven is erg mooi. 

Mijn moeder pakte bananen, guavepasta en melk voor mijn lunch, omdat mijn ouders erg arm waren toen ik klein was. Ik at de banaan en gooide de schil overal neer. 

Ik was me er nooit bewust van dat iemand gewond kon raken als ik dat deed. En de Heer liet me zien wie het was die viel door die bananenschil, en hoe ik die persoon had kunnen doden wegens mijn gebrek aan zorgvuldigheid. 

De enige keer dat ik een goede schuldbekentenis deed, dacht ik, werkelijk met verdriet en berouw, was toen een vrouw me te veel wisselgeld teruggaf. Ze gaf me 4.500 peso meer terug dan ze in een supermarkt in Bogota had moeten doen. 

Mijn vader had ons geleerd om eerlijk te zijn, en nooit iemand anders geld voor ons te houden. Ik zag haar fout in de auto, op weg naar mijn kantoor. ‘Die stomme vrouw gaf me 4.500 peso meer terug dan ze had moeten doen, dacht ik, en nu moet ik terug! 

Er was een enorme file, dus besloot ik niet meer terug te keren. Waarom was ze ook zo stom! Maar de pijn bleef, omdat mijn vader het zaad van eerlijkheid goed had geplant. 

Ik ging 's zondags biechten, en beschuldigde mezelf van het stelen van 4.500 peso’s, omdat ik ze niet had terug gegeven. Maar ik lette niet eens op de woorden van de priester, die duivel kon mij niet beschuldigen van diefstal... 

Maar wil je weten wat de Heer me heeft verteld? 

'Dat gebrek aan liefdadigheid heb je níet terugbetaald. Dat geld was zakgeld voor jou, maar voor haar, het minimumloon verdienend, met twee kleine kinderen, was het drie dagen voedsel waard.' 

Het meest trieste was, dat hij me liet zien hoe ze geleden hád, en een paar dagen honger leed. Vanwege mij hebben haar twee kleintjes honger geleden. 

Zo laat de Heer ons deze dingen zien. 

Het laat zien hoe iemand leed met iets wat ik deed. 

De Heer vroeg me... 

'Welke geestelijke schatten breng je mee?'

Spirituele schatten! 

En mijn handen waren leeg! 

Toen vertelde hij me: 'Wat had het voor zin om twee appartementen, huizen en kantoorgebouwen te bezitten? Je dacht dat je een succesvolle professional was... Je kunt het stof van een van die stenen hier niet eens weghalen... Wat heb je gedaan met de talénten die ik je heb gegeven?'

Talenten? 

Ik dacht na. 

'Je had een missie. De missie om het koninkrijk van de Liefde, het koninkrijk van God, te verdedigen.'

Ik was vergeten dat ik een ziel had. Dus ik kon me nauwelijks herinneren dat ik talenten had. Dat ik in de genadige handen van God was. 

-

Wil je weten wat de Heer mij bleef vragen? 

Over het gebrek aan liefde en naastenliefde. 

Dat is toen Hij me vertelde over mijn spirituele dood... Ik leefde, maar ik was dood. Als je had kunnen zien wat spirituele dood is! 

Het is als een ziel die haat. 

Als een vreselijk zure en kieskeurige ziel, die iedereen verwondt, vol zonde. Ik kon mijn ziel aan de buitenkant zien: lekker ruikend, met mooie kleren aan, maar mijn stank aan de binnenkant, die diep in de afgrond leefde... Geen wonder dat ik zo depressief en zuur was! 

En hij vertelde me: 'Je geestelijke dood begon, toen je niet langer meer gekwetst, geraakt, werd door je medebroeders! Ik waarschuwde je, door je overal hun benarde situatie te laten zien. 

Toen je media-aandacht zag voor moorden, ontvoeringen, vluchtelingensituaties, en met je tong zei - aan de buitenkant - ‘arme mensen, hoe verdrietig!’... maar je leed er niet echt pijn om! Je voélde niets in je hart! 

Zonde heeft van je hart... 

een hart van steen gemaakt.'"

[bron]