"Ik was misschien drie of vier jaar oud...
toen ik op een ochtend, terwijl ik plezier had met het plukken van bloemen in de tuin, dacht dat ik baby-Jezus dezelfde bloemen met mij zag plukken. Toen stopte ik met het plukken ervan, en ging naar het kind toe en het leek me dat hij zei: 'Ik ben de echte bloem!' - en verdween toen onmiddellijk.
Dit alles bleef in mij achter als een licht, een inzicht, dat me ertoe bracht niet langer plezier te zoeken in tijdelijke dingen, terwijl ik volledig aangetrokken bleef door de schoonheid van het goddelijke Kind. Het was zo erg in mijn hoofd blijven hangen, dat ik niet eens begreep wat ik aan het doen was. Ik rende nu naar de ene plaats, dan weer naar een andere, om te zien of ik hem kon vinden.
Ik herinner me dat mijn moeder en mijn zussen me tegenhielden, opdat ik niet meer zou rennen, en ze zeiden tegen me: 'Wat ben jij aan het doen, ben je gek?' - Ik lachte en zei niets, maar ik voelde dat ik niet stil kon blijven. Ik stopte een tijdje, maar ging meteen daarna weer terug naar de tuin, om te kijken of ik hem niet opnieuw kon vinden"...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten