"Zelfs op zeer jonge leeftijd...
elke keer dat ik een beeld zag van de Madonna en het Kind Jezus, kon ik er maar geen genoeg van krijgen om hem te kussen...
Op een ochtend, terwijl ik voor zo'n beeld stond, zei ik: 'Mijn Jezus, kom naar me toe!' - Toen keek het Kind naar me en lachte... Oh! God, ik kon het niet meer weerstaan: ik wilde naar dat beeld, maar kon het niet. Dus ik nam ik weet niet wat, en deed zoveel dat ik de spijker en het beeld de grond op stuurde. Daarop benaderde ik de Madonna, en zei tegen haar: 'Ik wil dit kind, geef het aan mij!'
Waar ik ook maar een beeld zag, ik stopte ervoor. En als het op dat moment toevallig niet kon, van zodra ik door niemand meer werd gezien, ging ik terug en begon met Jezus te praten, en soms redeneerde Hij met mij, en beantwoordde alles...
-
Vaak maakte ik, om hem kusjes te kunnen geven...
een stel van stoelen en banken, en toen ik daar op stapte, vielen ze allemaal om en ik erbij, en meer dan eens brak ik mijn hoofd. Oh, dus ja, ik liet mezelf horen! Zodra mijn wonden waren behandeld, ging ik terug om te zeggen: 'Zie je wat ik deed om naar je toe te komen?'
Een andere keer...
had ik een paar nieuwe schoenen. Ze waren zo mooi dat ik niet wilde dat iemand ze aanraakte. Ik denk dat het mijn eerste schoentjes waren...
Op een dag stond ik voor het raam en zag een arme man op straat, die me om een aalmoes vroeg. En ik, die hem niets te geven had, deed een van mijn schoenen uit en gaf die aan de arme man, die blij weg ging.
Maar na een paar stappen, kwam hij terug, en zei tegen mij: 'Oh mijn meisje, geef mij ook de andere schoen! En ik gaf die meteen aan hem. Toen zag ik hem zo mooi... dat ik me niet kan herinneren ooit een levend wezen te hebben gezien...
-
Vele jaren later...
toen ik aan het bidden was, zag ik de Heer met een paar schoenen in zijn hand. Ze waren allebei van goud, en hij zei tegen mij: 'Dit zijn de schoenen die je me als kind gaf, ik was die arme man.' En onmiddellijk verdween het beeld."
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten