naar -2

"Op dat moment [overgebracht naar het ziekenhuis]...

zag ik veel mensen uit de muren van de operatiekamer komen. 

Op het eerste gezicht zagen ze er normaal uit - maar met een blik van haat op hun gezicht, een vreselijke blik. Op dat ogenblik, door een bijzonder inzicht dat mij werd gegeven, besefte ik dat ik aan ieder van hen iets schuldig was. 

Ik besefte dat zonde zijn prijs had, en dat de belangrijkste leugen van de duivel de stelling was dat hij niet bestond. Ik zag hoe ze achter mij aan kwamen. Je kunt je inbeelden hoe bang ik was. 

Dit wetenschappelijke en intellectuele hoofd van mij kon mij niet baten. Ik stuiterde van de vloer terug naar mijn lichaam, terug erin trachtend te komen, maar mijn lichaam wilde mij niet binnen laten. 

Ik liep weg, en ben niet zeker of ik door de muur van de operatiezaal heen ging. Ik hoopte om mij te kunnen verbergen in één of andere gang in het ziekenhuis, maar op het eind sprong ik in het niets.

Ik ging door enkele tunnels... 

die neerwaarts gingen. 

In het begin hadden ze licht, en zagen eruit als bijenkorven. Er waren veel mensen. Maar ik begon af te dalen, en het licht werd schaars, en ik begon in enkele tunnels rond te zwerven in totale duisternis. 

Die duisternis kan nergens mee vergeleken worden. De donkerste duisternis op aarde is ermee vergeleken zoals het middagzonlicht. Deze duisternis veroorzaakt pijn, horror, en schaamte. En het rook er zeer slecht. 

Ik eindigde mijn afdaling en landde, wanhopig, op een vlakke plaats. Vroeger beweerde ik dat ik een ijzeren wil had, en dat niets voor mij teveel was. Maar dat was nu van geen enkel nut, want ik wilde omhoog klimmen en kon het niet. 

Op dat punt, zag ik een enorm gat zich openen in de vloer, en ik voelde een immense leegte in mijn lichaam, een bodemloze afgrond. Het meest gruwelijke was dat er niet een beetje van Gods liefde in werd gevoeld, geen druppel hoop. 

Het gat zoog mij naar binnen, en ik voelde mij doodsbang. Ik wist dat indien ik daarin zou gaan, mijn ziel zou sterven. In het midden van die horror, terwijl ik naar binnen werd getrokken, werd ik bij mijn voeten gegrepen. Mijn lichaam was in dat gat, maar mijn voeten werden van boven af gegrepen. 

Het was een zeer pijnlijk en gruwelijk moment. 

-

Mijn atheïsme viel weg. 

Ik begon te schreeuwen naar de zielen in het vagevuur om me hieruit te helpen! Terwijl ik aan het roepen was, voelde ik immense pijn, want ik realiseerde me dat daar duizenden en duizenden mensen zijn, meestal jonge mensen. 

Zeer pijnlijk, hoorde ik het knarsen van tanden, het gruwelijke schreeuwen en jammeren, dat mij schokte tot in de kern. Het vergde mij meerdere jaren om dit te verwerken, omdat ik steeds opnieuw moest huilen, iedere keer dat ik terugdacht aan hun lijden. 

Ik besefte dat dit is waar mensen die zelfmoord plegen, in een moment van wanhoop, eindigen. En zichzelf omringd zien door al deze gruwelen. 

Maar het meest afschuwelijke lijden hier, is de afwezigheid van God. 

God kon hier niet gevoeld worden."

[bron]